Hydranty wewnętrzne to urządzenia przeciwpożarowe, które służą do gaszenia pożarów wewnątrz budynków. Są one zazwyczaj umieszczone wzdłuż korytarzy, schodów oraz w innych miejscach o wysokim ryzyku pożaru.
Hydranty wewnętrzne składają się z rury wodnej pod ciśnieniem, zaworu kulowego, strumienicy i węża strażackiego. Zawór kulowy służy do otwierania i zamykania przepływu wody, a strumienica umożliwia regulowanie ciśnienia i kierunku strumienia wody. Wąż strażacki jest elastyczny i umożliwia podłączenie do hydrantu i kierowanie strumienia wody w celu gaszenia pożaru.
Hydranty wewnętrzne są zazwyczaj podłączone do systemu hydrantowego, który zapewnia stały dostęp do wody pod ciśnieniem. W przypadku pożaru, strażacy mogą szybko podłączyć wąż strażacki do hydrantu i przystąpić do gaszenia pożaru.
Zasięg hydrantów powinien obejmować całą powierzchnię chronionego budynku. Wszystkie hydranty są oznakowane, zgodnie z Polską Normą. Dostęp do hydrantów powinien być zapewniony z każdego miejsca pomieszczenia.
W budynkach stosuje się następujące rodzaje punktów poboru wody do celów przeciwpożarowych:
- hydranty wewnętrzne z wężem półsztywnym o nominalnej średnicy węża 25 mm i 33 mm, zwane dalej odpowiednio “hydrantem 25” i “hydrantem 33”;
- hydrant wewnętrzny z wężem płasko składanym o nominalnej średnicy węża 52 mm, zwany dalej “hydrantem 52”;
- zawór hydrantowy, zwany dalej “zaworem 52”, bez wyposażenia w wąż pożarniczy.
Podstawa prawna
- Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów
- Ustawa z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej.
